Africa Classic een onvergetelijk succes

Het zit er weer op! 400 loodzware en stoffige kilometers rond de Kilimanjaro. Van 7 tot 14 oktober fietste ruim honderd avonturiers op hun mountainbikes rondom het Dak van Afrika. Carla van der Poel uit Leiden, die Tanzania eerder met Makasa bezocht, was een van hen. En niet alleen dat, zij eindigde op een fantastische achtste plaats waar het gaat om het binnenhalen van sponsorgelden voor Amref Flying Doctors, een van de hoofddoelen van deze wielerkoers. Carla fietste ruim € 10.000,- bij elkaar. Eerder deed zij op deze plek al uitgebreid verslag van de voorbereidingen. Nu is het tijd voor een terugblik.

Klaar voor vertrek

Op 7 oktober om 7.00 uur stonden we met onze koffers en evenzoveel fietsen op Schiphol. Het was een hele operatie voordat iedereen was ingecheckt. ‘s Avonds arriveerden we in het donker in Arusha. De volgende dag, na een flag off door o.a. afgevaardigden van het ministerie van gezondheid, Amref Afrika en het Nederlandse consulaat, vertrokken we in aanwezigheid van de pers en de nationale televisie voor de eerste tocht naar Moshi. De mensen langs de route reageerden vrolijk en enthousiast. ‘Jambo, jambo’ riepen ze. Het was een vrij vlakke tocht om er een beetje in te komen.

Eenmaal in Moshi gingen we wel gelijk de diepte in door een bezoek aan een HIV/AIDS post-testing project van Amref. We kregen voorlichting over zelfhulpgroepen voor HIV-lijders en we ontmoetten een HIV geïnfecteerde vrouw die dankzij goede begeleiding een kind kreeg dat niet geïnfecteerd bleek. Geweldig, dat dat mogelijk is. Dan weet je waarvoor je fietst!

Fietsen op de grens met Kenya

De volgende dag reden we de Red Earth Track van 74 km, met 684 hoogtemeters naar Lake Chala. We kampeerden met uitzicht op Kenia en achter ons de magische Mount Kilimanjaro. Elke dag was er een strak programma. Vroeg op, tent opruimen en tas inpakken, ontbijten, de juiste voeding en fietsonderdelen mee en altijd voldoende water. 2 Liter op je rug en 1,5 liter in je bidons. ‘s Avonds bij aankomst douchen met emmers warm water, fietsketting schoonmaken en invetten en op tijd alles weer klaar zetten voor de volgende dag, want het wordt in Afrika heel snel donker. Alsof er een lichtknopje wordt omgedraaid.

Op dag drie reden we naar Snow Cap Camp. De naam zegt het al: we zaten hier hoog, 2.200 meter. De stijging die dag was maar liefst 1.385 hoogtemeters. Om mijn knieën te sparen, heb ik alleen de ochtend gefietst. De middag kon ik in de bezemwagen mee. Het koelde die avond flink af en de dikke fleece die ik had meegenomen, was hard nodig. We bleven daar twee nachten waardoor we de kans hadden om hier wat kleding te wassen, want na een dag fietsen kom je als een bootwerker aan. De volgende dag stond in het teken van een bezoek aan projecten in Kenia. De grens passeren met zo’n grote groep gaat niet zomaar. We moesten om 5.15 uur opstaan, omdat je met z’n allen wel 2,5 uur nodig hebt om alle formaliteiten te regelen.

Het serieuze werk

Als eerste stond een bezoek aan een school op het programma. Indrukwekkend was het verhaal van de jonge Maasai vrouw Nice Leng’ete. Zij weigerde al op jonge leeftijd besneden te worden. Nu is er in overleg met Maasai stammen een programma ontwikkeld om de meisjesbesnijdenis af te schaffen met inachtneming van de andere initiatie-rites. Amref heeft op deze manier tot nog toe 13.000 meisjes de besnijdenis kunnen besparen. En vergeet het effect op hun toekomstige kinderen ook niet! Op de school werd er enthousiast voor ons gezongen, een traditionele manier om normen en waarden aan elkaar door te geven. En nu daaraan toegevoegd wijsheden over het belang van de ontwikkeling en zelfstandigheid van vrouwen. Velen van ons raakten geroerd door de blijheid van de kinderen, ondanks de overvolle klassen met de beperkte leermiddelen en de armoedige lokalen.

Na een partijtje voetbal bezochten we later die dag een drinkwaterproject en raakten doordrongen van het belang van de beschikbaarheid van schoon water. Niet meer ‘s ochtends 8 km lopen om water te halen, betekent dat je meer tijd hebt om voor je kinderen te zorgen, of dat grotere kinderen die taak niet langer hebben en zich beter kunnen ontwikkelen. Ook de gewassen groeien hier beter en het vee zag er meer doorvoed uit. Schoon water is voorts belangrijk voor het voorkomen van trachoom, een oogaandoening die veel voorkomt bij mensen die nauw met vee samenleven. Toen we ‘s avonds terugkwamen op ons camp was alle wasgoed uit voorzorg opgeruimd. De aanwezige bavianen zouden er anders mee aan de haal zijn gegaan.

Overstekend wild

Dag vijf was een lange tocht, gelukkig glooiend en vooral bergafwaarts door een Wildlife Corridor. Van te voren werden we goed geïnstrueerd hoe te handelen in het geval van olifanten of ander wild. Dat viel die dag een beetje tegen, maar werd de volgende dag ruimschoots goed gemaakt. Al aan het ontbijt zagen we giraffen in de verte en onderweg stak er – helaas niet bij mij – een kudde van twaalf giraffes over. Later spotten we nog olifanten en zebra’s. Dat is wel het échte Afrika! Alleen moest je door de ongelijke ondergrond aandachtig rijden en had je niet altijd de luxe om onbekommerd rond te kijken. Om niet lek te rijden moest je doornen en keien zoveel mogelijk zien te vermijden.

Amref/Flying Doctors

Halverwege de dag ontmoeten we de (Afrikaanse) bemanning van een van de Amref vliegtuigen en mocht een aantal mensen met de hoogste sponsoropbrengst een vlucht meemaken. Tezamen haalden we overigens ruim 660.000 euro op. Amref begon 60 jaar geleden met het bezoeken van patiënten in afgelegen gebieden en doet dat nu nog steeds, maar heeft gaandeweg haar taken uitgebreid met  structurele projecten. De onafhankelijkheid van de mensen staat hierbij centraal. Als Amref weggaat, moet men het project zelf kunnen draaien. En dat gebeurt. 97% van de medewerkers is Afrikaans.

Eerst zwoegen, dan Zanzibar

De laatste dag was de dag van de finish. Een korte maar zware tocht door veel mul zand waarbij we werden geplaagd door kleine zandtornado’s. Het was heel bijzonder om mijn partner Arno daar met een tak bougainville aan de finish te zien staan. Hij had moeite mij te herkennen, zoveel stof had ik op mijn gezicht. Hij was naar eigen zeggen wel wat jaloers, omdat hij mijn ervaringen miste. De meesten van ons vlogen die avond al terug naar Nederland. Wij hadden de luxe er nog een zalige week op Zanzibar en het sprookjesachtige Stonetown aan te kunnen koppelen om nog na te genieten en bij te praten over deze onvergetelijke week rond Mount Kilimanjaro.